Theatre:Το πορτραιτο του Ντοριαν Γκρέι (θα θελε!)

Σε αυτο το μπλογκ εχω αποφασισει να γραφω οχι μονο για πραγματα  που θα θελα να προτεινω σε καποιον να δει,αλλα και για καποια που δε μου αρεσαν και απο τα οποια θα ηθελα,να προσπαθησω τουλαχιστον,να αποτρεψω τον ανυποψιαστο αναγνωστη..Ενα απο αυτα ειναι η συγκεκριμενη παρασταση..Για τους περισσοτερους,το παρακατω ειναι ενα ακατασχετο παραληρημα,ομως το εχω υποσχεθει στις φιλες μου,so here it is!!

Δε ξερω απο που να αρχισω..ειλικρινα..Για αυτη τη ''παρασταση'' δεν θα αναφερω ουτε που παιζοταν,ουτε ονοματα συντελεστων,ουτε θα ανεβασω φωτογραφιες,ουτε τιποτα..Ειναι πολυ χοντρα αυτα που εχω να πω...Και δεν εχει και κανενα νοημα εφοσον δυστυχως (??) η ευτυχως δεν παιζεται πια..

[Για οσους μπορει να μην γνωριζουν ειναι απαραιτητο να πω δυο λογια για το εργο.Το πορτραιτο του Ντοριαν Γκρέι ειναι ενα απο τα διασημοτερα εργα του Οσκαρ  Γουάιλντ.Πρωταγωνιστης ειναι ο Ντοριαν Γκρέι (ΣΩΠΑ) ενας πανεμορφος και καλοψυχος νεος ο οποιος ποζαρει σε εναν φιλο του και ζωγραφο,τον Μπαζιλ για να του φτιαξει το πορτραιτο του..Σε αυτο το διαστημα,ο Ντοριαν γνωριζεται με εναν αλλο φιλο του Μπαζιλ,τον Χενρι ο οποιος ειναι ενας φαινομενικα καθωσπρεπει κυριος που στη πραγματικοτητα ομως ζει (η θα θελε βασικα) μια πολυ ακολαστη ζωη..Τελικα παρασερνει το Ντοριαν στην κοσμοθεωρια του,και μαλιστα τον παρακινει να πουλησει τη ψυχη του στο διαβολο με ανταλλαγμα να μεινει για παντα νεος και ομορφος,ενω καθε φθορα που θα τον βαραινε θα ''πηγαινει'' πλεον  στον πινακα και οχι σε αυτον.Ετσι,μετα απο χρονια ο Ντοριαν εχει παραμεινει ολοιδιος,το πορτραιτο του ομως,που το κραταει  κρυμμενο σε μια σοφιτα,εχει μεταμορφωθει σε ενα τερας,κυριως εξαιτιας της εσωτερικης και ψυχικης αλλοιωσης του.Δεν ειμαι καθολου ικανοποιημενη με τη περιγραφη που εχω δωσει.Ειναι ενα υπεροχο και βαρυ σχετικα εργο το οποιο δεν μπορω να αποδωσω,ειδικα σε 10 σειρες,και θα ταν πολυ ενδιαφερον να το διαβασετε..Ελπιζω απλα να σας εδωσα να καταλαβετε το νοημα..]

Ας παμε τωρα σε αυτο που ειδαν τα εντρομα ματια μου.Μια τριτη του Νοεμβρη μαζευτηκαμε παλι ενα μπουγιο να παμε να δουμε το εργο που θα παιζοταν για πολυ λιγο ακομη..Εχουμε μεγαλη αγαπη σα παρεα σε αυτο το βιβλιο (i know weird,dont ask!) και δε γινοταν να το χασουμε..Ξεραμε οτι θα ναι εναλλαχτικο,μικρη παραγωγη με αγνωστους ηθοποιους.ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΩ οτι δεν εχω τιποτα με τις μικρες ερασιτεχνικες παραγωγες.Ισα ισα θα ελεγα οτι ειμαι απο τους ανθρωπους που εχουν καπως τη προκαταληψη οτι το εμπορικο  πολυ δυσκολα μπορει να ειναι και ποιοτικο (λαθος,αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια).Αυτη μου η εμπειρια ομως,μου εδωσε να καταλαβω για τα καλα οτι και το μη εμπορικο οχι μονο μπορει να ναι μην ποιοτικο,αλλα μπορει να αγγιζει και τα ορια του ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΥ.Εχω φανει πολυ κακια..Χωρις να το εχεις δει ομως δεν μπορεις να καταλαβεις.Κλινω αυτη τη παρενθεσαρα που εκανα και συνεχιζω.Μαζευτηκαμε λοιπον,και πηγαμε στο..μερος που παιζοταν το εργο (και λεω μερος γιατι δεν ειχε καν την επωνυμια θεατρου!) Και μας ανεβασαν,εμας και κυριολεκτικα αλλους 15 σε μια σοφιτα με κανενα παραθυρο μαυρο πατωμα,μαυρους τοιχους και ΚΑΜΙΑ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΙΑΦΥΓΗΣ,αφου για να φταναμε στη πορτουλα απο την οποια μπηκαμε θα επρεπε να περασουμε χαλαρα και αδιαφορα αναμεσα στους..(να το πω?)..ηθοποιους,που επαιζαν κυριολεκτικοτατα τριαντα εκατοστα μπροστα μας.(Εχω ξαναπαει σε παρασταση τετοιου τυπου,με τους ηθοποιους στα ποδια σου,και ηταν εξαιρετικη εμπειρια,αλλα μετα απο αυτο δε νομιζω να το ξαναδοκιμασω συντομα) .Οποτε,με ενα ελαφρυ υφος ανησυχιας βολευτηκαμε στις θεσεις μας και περιμεναμε να αρχισει..Θελω να δηλωσω την απεριγραπτη χαρα μου που πηγα με μεγαλη παρεα.Θα ειχα πραγματικα φοβηθει τη ζωη μου αν ειχα παει μονο με μια φιλη μου!Βρισκομασταν στο τελειο σκηνικο για δολοφονιαστη μεση του πουθενα,σε μια καταμαυρη σοφιτα χωρις παραθυρα χωρις πορτες,δε θα μας ακουγε κανεις,δε μας εβρισκε κανεις....mummy 0.0

Μπροστα μας βλεπαμε υποτιθεται ενα σαλονι..Συγκεκριμενα βλεπαμε τεσσερα κομματια ξυλο κολλημενα που παρισταναν ενα τραπεζι,πανω στο οποιο βρισκονταν δυο μπουκαλια ουισκι και τρια ποτηρια (σημαντικη λεπτομερια! κιπ ιν μάιντ!),μια αναλογου τυπου καρεκλα και ενα πορτρετο που ηταν γυρισμενο πλατη σε μας (μας τη φυλαγαν για το τελος!) Στο βαθος υπηρχε και μια σκαλα που οδηγουσε και καλα σε μια σοφιτα ..Υπηρχαν τρια παραθυρα εκει (στη ''σοφιτα''),οποτε εμεις βλεπαμε μεσω αυτων τι γινοταν,οποτε ανεβαναν πανω οι ηθοποιοι-μη φανταστειτε οτι βλεπαμε και πολλα,τις φιγουρες τους ισα ισα ..(και τωρα που το σκεφτομαι,γιατι ειχε παραθυρα που εβλεπαν στο σαλονι?για να μπαινει φως???)Και τελος,παλι μεσα σε κατι που εμοιαζε με σοφιτουλα αλλα,εκτος σκηνικου και εργου,πανω δεξια,ηταν κρυμμενος ενας ασπρομαλλης ντιτζέι που εβαζε μουσικες θριλλερ (τυπου ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧ και μακρινα ουρλιαχτα),που πραγματικα σε χαλαρωναν  πολυ απο την ειδη τρομακτικη ατμοσφαιρα,ή τις σκεψεις των ηθοποιων να ακουγονται δυνατα (τυπου ΑΧ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΝΤΟΡΙΑΝ,Ή,ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΚΟΣ ΤΕΛΙΚΑ??-εε,βρισκεσαι μπροστα μου,πρεπει να ακουσω τη φωνη σου απο κασετα??)

Αρχιζει λοιπον η παρασταση..Θελω να τονισω οτι ολη η ιστορια διαδραματιζεται τον 19 αιωνα..

Και βγαινει ο ζωγραφος Μπαζιλ,φορωντας ενα σετ κατασπρα,τσαλακωμενα,ημιδιαφανα,και 4 νουμερα μικροτερα λινα και ο Χενρι-νταξει αυτουνου τα ρουχα θα αφησω ησυχα,περνουσαν- που για καποιο λογο (?) ολοι τον αποκαλουσαν Χαρυ!!Νταξει,δεν θεωρω σε καμια περιπτωση οτι οι δυο αυτοι ανθρωποι ηταν επαγγελματιες ηθοποιοι,ωστοσο ως ερασιτεχνες δεν ειχαν κατι που να με ενοχλει ιδιαιτερα..Ο Χενρι περισσοτερο,αν εξαιρεΣΣΣουμε ενα θεματικι καθαρηΣΣΣ αρθροΣηΣ εκανε καλη προσπαθεια...Και εκει που τελοσπαντων εχουμε αρχισει να τη ψιλιαζομαστε οτι θα τα κλαιμε τα λεφτα και οτι κατι δεν ειναι οπως θα πρεπε σκαει μυτη ο Ντοριαν....Δεν ξερω τι να πω.....O Ντοριαν εμενα προσωπικα μου θυμιζε τον Ν.Οικονομοπουλο με τη φωνη και το υφος του Τακη Ζαχαρατου οταν μιμειται τη Μιμη Ντενιση με μια παραλληλη..ροπη..ανεπιτηδευτη ωστοσο (!),στο ''ελαφρυ'' και ''ευθυμο'' περπατημα..(για να το πω λιανα,εγω κουνιεμαι λιγοτερο οταν περπαταω)Οσο για το παιξιμο,μια λεξη νομιζω τα συμπυκνωνει ολα:υπεροψια!(σα να λεμε,το φρυδι σηκωμενο σε μονιμη βαρδια,ουτε εγκεφαλικο πια)Απο ενδυματολογικης αποψης προφανεστατα ο Ντοριαν του Οσκαρ Γουαιλτν δεν φορουσε κατασπρη φορμα αθλητικη,ξεσκισμενο μπλουζακι του ειδους ''ΣΑΚΗ ΣΑΓΑΠΩ'' με V ως τον αφαλο,σε αλλη εμφανιση,τζιν με ξεβαμματα και λαμε χρυσοποικιλτο  σακακι...Επισης,η μοναδικη κοπελα που επαιζε στο εργο,η οποια εχω να παραδεχτω οτι ηταν καλη απο πλευρα υποκριτικης,οταν εμφανιστηκε παιζει να μου εκαψε και τριανταδυο χιλιαδες εγκεφαλικα κυτταρα..Στην ιστορια κανει την Σιβυλλα Βειν,μια ηθοποιο που παιζει στο θεατρο την Ιουλιετα και εχει σχεση με τον Ντοριαν (πριν εκεινος την απορριψει και αυτοκτονησει πεφτωντας να πνιγει)Λοιπον,η κοπελα,που ειχε και καποια κιλα παραπανω και δεν την ελεγες και ψηλη,φορουσε ενα κορμακι,εσωρουχο,μπεζ που με το ζορι χωραγε το στηθος της,μια προφανεστατα χειροποιητη φουσκωτη φουστα απο ασπρο φουρο (στην οποια ενσωματωνε και ενα εξτρα τμημα πιο μακρυ,μεχρι κατω,και η οποια ηταν πατημενη,σκισμενη τσαλακωμενη και λερωμενη με ροζ μπογιες-επειδη στη συγκεκριμενη παρασταση αυτοκτονει κοβωντας τις φλεβες τις!/ε,νταξει προφανεστατα δεν μπορουσανε να βρουνε ποταμι να την πεταξουν μεσα,αλλα θα μπορουσαμε απλα να μαθουμε οτι πεθανε,τι αυτοσχεδιασμοι με φλεβες και αιματα ειναι αυτοι?) την οποια εδενε πανω απο το ημιδιαφανο κορμακι με μια ροζ κορδελαΤο μαλλι με 4 τρεσσες,μπομπαρισμενο και φριτεζα(!!) και απο κατω ενα κατασπαρο μποτινι,μυτερο,με σουρες στον αστραγαλο και κοντο τακουνακι.Ε,ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΟΤΙΝΙ??? Το ξερω οτι ειναι τρομερα ρηχο να καθεσαι να σχολιαζεις την εμφανιση και τα ρουχα..Ωστοσο,σε μια παρασταση βλεπω ενα συνολο πραγματων,και η εικονα των ηθοποιων θεωρω οτι ειναι πολυ σημαντικη..Το ξερω οτι ηταν μια λοου μπατζετ παραγωγη,δεν ειχα απαιτησεις να δω κοστουμια εποχης.. Ας εβγαινε ξυπολιτη,δεν μου κανεις την Ιουλιετα με αυτο το μποτινι...Ας φοραγε ενα ροζ φορεματακι απο το HM,και ο Ντοριαν αντι για λαμε σακακι ας εβαζε και αυτος ενας μπεζ παντελονι και ενα μαυρο η ασπρο πουκαμισο,που θα χει και σπιτι του...Δεν περιμενα υπερπαραγωγες ουτε ειμαι τρελη..Αλλα απλα ΔΕΝ ΦΟΡΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΟΤΙΝΙ.Η κοπελα επαιζε καλα και ηταν λες και ειχε ντυσει τον ευατο της κλοουν...:/

Για το περασμενα των χρονων,χρησιμοποιηθηκαν επισης επαγγελματικα μεσα,οπως αποκριατικο silver σπρει με το οποιο ψεκαζονταν οι ηθοποιοι σε μαλλια,μουσια (και ακομα καταλαθως σε χερια,ρουχα,μαγουλα,παπουτσια) και ξαναεπεστρεφαν στην σκηνη 20 χρονια γερασμενοι (να μου πειτε η μασκα του Αλμπανη δε σου αρεσε,φατινα τωρα.Πραγματι,ηταν καλυτερο απο τη μασκα του Αλμπανη)Επισης,τα μπουκαλια με ουισκι που βρισκονταν στο τραπεζακι καταναλαθωθηκαν ολακερα! Ο κεντρικος αξονας της παραστασης ηταν να πινουν κ να μιλανε,να πινουν σκετο,να πινουν κιαλλο...Μεχρι το τελος δεν ειχε μεινει σταγονα..Αυτο προφανως συνεπαγεται,οτι ειτε επροκειτο περι αλκοολικων ηθοποιων-πραγμα που εξηγει πολλα-ειτε,δεδομενου οτι το ουισκακι..αφριζε,οι ανθρωποι αυτοι καταναλωσαν την περιοδο των παραστασεων τεραστιες ποσοτητες ΙΣΕ ΤΕΑ με γευση ροδακινο. Ασημαντη λεπτομερια θα μου πειτε..σαμπως παντου δεν πινουν νερο και κανουν οτι ειναι βοτκα? (και ποσο αστειο οταν παριστανουν οτι τους εχει καψει και στο λαιμο)

Το κομματι που αποφευγω τοση ωρα να αναφερθω ομως ειναι αλλο...Χωρις να εχω εννοειται καμια προκαταληψη και κανεναν απολυτως ρατσισμο,νιωθαμε ολες τρομερα εντονα..εναν ερωτικο ηλεκτρισμο μεταξυ των ηθοποιων καθ'ολη τη διαρκεια του εργου..Και να υπενθυμισω οτι ηταν ολοι αντρες (η Σιβυλλα βγηκε απο τη μεση νωρις) Ολο πιανονταν..ολα χαιδευονταν..και οταν παλι ηταν μακρια κοιτιωντουσαν ολο νοημα...Ο Οσκαρ Γουιλντ,παροτι παντρεμενος με παιδια ηταν και ειναι πασιγνωστο οτι ηταν ομοφυλοφιλος..Το πορτραιτο ηταν το πρωτο εργο του που διαβασα και χωρις να ξερω τιποτα το καταλαβα και εγω..Φαινοταν απο το τροπο που γραφει,και πραγματι ισως να υπαρχουν και ορισμενα ομοφυλοφιλικα ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΑ στο βιβλιο.Ομως οπως καταλαβα εγω-και αλλοι πολλοι πιστευω παγκοσμιως-,ο Ντοριαν Γκρει στο βιβλιο ηταν ενας χαρακτηρας ηδονοθυρικος με την εννοια οτι οντως δεν τον ενοιαζε αν θα ταν αντρας η γυναικα η παρεα του για το βραδυ..Δεν ηταν ομως γκει..Οποτε η εντελως και καταφορα γκει παρουσιαση της παραστασης μου φανηκε ακατανοητη,τρομερα επιτηδευμενη και προβληματικη! ΕΦΗΥΡΑΝ ΕΝΑ ΕΞΤΡΑ ΓΚΕΙ ΗΡΩΑ.Για ποιο λογο?Υπηρχε ηδη αρκετος ερωτισμος!Πιο συγκεκριμενα,στο βιβλιο αναφερεται ο Αλαν Καμπελ,ενας χημικος που κανει μια δουλιτσα για τον Ντοριαν (θα φτασω και εκει).Μονο αυτο.Στη συγκεκριμενη μεταμοντερνα (??) παρασταση αυτος ο ηρωας ειχε περισσοτερες αρμοδιοτητες..Οπως να πεφτει μπροστα στα εκπληκτα ματια μας στο πατωμα και να κυλιεται αγκαλια με τον Ντοριαν ανταλλασοντας φιλια και χουφτωματα ολο παθος..Και κυριολεκτω..Το υπογραφω με οσο διαφορετικα στυλο θελετε ο Οσκαρ Γουαιλντ δεν εγραψε ποτε τετοιο πραγμα..Οχι οτι θα ταν κακο..Απλα δεν τον εγραψε!!Και δεν υπαρχει λογος να παραποιουμε ετσι ενα εργο κλασσικης λογοτεχνιας..Επισης ο Οσκαρ Γουαιλντ δεν εγραψε ποτε διαλογους μεταξυ των δυο που παρα τα οσα εχω ηδη πει κωλυομαι να γραψω...Και το ρολο του Αλαν τον εκανε ενας το πολυ 19 χρονος..Δηλαδη τι?Μαμα παω να φασωθω σε μια σοφιτα?Καλη αρχη παλικαρι..Και για την πλοκη..οταν ο Μπαζιλ βλεπει πως εχει καταντησει το πορτραιτο και ο ιδιος ο Ντοριαν σοκαρεται τρομερα και ο Ντοριαν τελικα τον σκοτωνει..Αυτο εμεις το ειδαμε να γινεται στη σοφιτα (με το κλασσικο ''σου πεταω κατι στο κεφαλι οταν εισαι γυρισμενος'')μεσα απο τα παραθυρα που σας ειπα πριν..Μετα ο Ντοριαν επεστρεψε στο σαλονι (και ηπιε φυσικα τρια ποτηρια ουισκακι) και η σοφιτα παρεμεινε με σβησμενα φωτα ως το τελος του εργου-πραγμα που ,αυτοματως, σημαινει οτι ο ηθοποιος που εκανε τον Μπαζιλ εμεινει ξαπλωμενος και ακουνητος καταχαμα στα σκοταδια μεχρι το φιναλε,μιας και αν εκανε να σηκωθει θα τον βλεπαμε απο τα παραθυρα!! χαχαχαχα

 Ο Ντοριαν λοιπον,για να συνεχισω,ζητα απο τον χημικο Αλαν να εξαφανισει το πτωμα...Ο Αλαν αρνειτα να τον βοηθησει και τοτε ο Ντοριαν του δειχνει-οπως και σε ολους μας- εγχρωμες φωτογραφιες που απαθανατιζαν τις ερωτικες τους περιπτυξεις..Μμμμ,να αλλο ενα πιστο σημειο του βιβλιου..Βεβαιως την εποχη των γεγονοτων ειχε ανακαλυφθει η ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΕΓΧΡΩΜΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ για να τραβας κρυφα πορνο το γκομενο σου και να τον εκβιαζεις μετα (δε ξερω πως κρατηθηκε και δεν το ανεβασε στο youtube) Υπο αυτες τις συνθηκες,ο Αλαν αναγκαστηκε να κανει τη βρωμοδουλεια..Μεσα απο τα παραθυρα τον βλεπαμε να ''καιει'' το πτωμα (ωρα ηταν να βαλει και καμια φωτια να μας εκαιγε σα τα ποντικια εκει μεσα) με κινησεις που θυμιζαν περισσοτερο τεμαχισμο μπριζολας και μετα απο ωρες και κουραση κατεβασε τον ''Μπαζιλ'' σε μορφη αποτσιγαρου σε ενα μεγαλο μπολ (ΙΟΥΥ).

Οσο για το φιναλε,το χα ψιλιαστει..το ηξερα,το ειχα καταλαβει,το εβλεπα να ερχεται με τρομο..Σε μια απο τις τελικες σκηνες δεν φεγγιζε τιποτα μεσα απο την κατασπρη φορμα του Ντοριαν..Αρα ειτε φορουσε στρινγκ..ειτε ηταν γυμνος..Και τα δυο εξαιρετικα πιθανα πιστεψτε με..Τελικα αποδειχθηκε το δευτερο (για καποιο λογο υπαρχει μια παραδοση να γινεται αυτο,και ο Τζωρτζογλου οταν εκανε τον Ντοριαν ειχε εμφανιστει γυμνος..Ημουν πολυ μικρη για να παω να δω τετοια μεγαλεια τοτε) Οποτε, πριν πεσει η ανυπαρκτη αυλαια,χαμηλωνουν τα φωτα,και ξεκιναει ο ηθοποιος ενα ενα,σε μια εξαρση αυτοκαθαρσης,να τα πεταει ολα! Και ετσι,καθως τα εβγαζε ανεβαινε σιγα σιγα στη σοφιτα και...THE END! -αυτοκτονει!-(Τριπλος τρομος  σε εκεινο το σημειο οτι θα κατεβει για υποκλιση τσιτσιδι..ευτυχως φορεσε μπουρνουζι!)Σαν αποχαιρετιστηριο,πιστευω,δωρο,μας αποκαλυψαν και το πορτραιτο που απο την αρχη της παραστασης δεν μπορουσαμε να δουμε.Το πορτραιτο δηλαδη του ''Ντοριαν Γκρέι'',το μαναδικο δημιουργημα που απαθανατιζε τον ωραιοτερο αντρα του κοσμου,που μεσω μαλιστα αυτου ξεπουληθηκε εκεινος στο διαβολο.Ενα λεω,ηταν ο ιδιος ο ηθοποιος,ντυμμενος αδιαμφισβητητα Ελβις (με ασπρο κουστουμι και γιακαδες) σε μια ποζα ολα ναζι,ΥΠΕΡΒΟΛΗ.

Νομιζω οτι θα μπορουσε να πει κανεις οτι ημουν σχετικα αγενης σε αυτη τη παρασταση..Οσο πνιχτο και αν ηταν,δεν μπορουσα σε ορισμενες σκηνες να να συγκρατισω το γελιο μου-ουτε περιεργως(?) και οι διπλανες μου- .Αυτο φαινεται οτι δεν αφησε ανυπεραστο τον πρωταγωνιστη,οποιος βρισκοταν μπροστα μου σε αποσταση μικροτερη απο οση εχω αυτη τη στιγμη με την οθονη του υπολογιστη,και επεμενε να παιζει καρφωμενος πανω μου με το φρυδι να φτανει στο Θεο.Νιωθω τρομερα ασχημα οταν φαινομαι αγενης..Αλλα αυτο που εβλεπα δε νομιζω οτι με σεβοταν περισσοτερο..Το περιεργο ειναι οτι οι υπολοιποι θεατες (η λαοθαλασσα αυτη) εκτος απο εναν κυριο που γελαγε επισης,δειχναν να βαριουνται..Αδυνατον.Καθε σκηνη ηταν ενα νεο χαστουκι.

Οπως μου ειπε καποιος,περαν των αλλων,η μεταφορα του σεναριου ηταν εξαιρετικη!! Πραγματι,ηταν εξαιρετικη!!Δεν ειναι δυνατον ομως να τα βλεπεις αυτα μπροστα σου και να λες ''αχ,τι ωραια μεταφορα σεναριου ειναι αυτη''.Πιστευω οτι η ηθοποιοι,και κυριως  ο Ντοριαν εκαναν οτι καλυτερο μπορουσαν..Φαινοταν οντως να προσπαθει..Ομως αυτο που μπορουσε δεν ηταν αναλογο ενος τοσο σημαντικου εργου..Θα μπορουσαν να ανεβασουν κατι ευκολοτερο για αρχη,και να μη κανουν τα κοκαλα του Οσκαρ Γουαιλντ να τριζουν σαν αλαδωτη πορτα.Ηταν λοιπον,κυριως λαθος αυτου που τους επελεξε,και οχι τοσο δικο τους..

Την επομενη μερα εμαθα,οτι ο ιδιος επελεξε τον ευατο του,ηταν δικη του παραγωγη.Πραγματικα δεν εχω να πω πια τιποτα αλλο.

(Αρα λοιπον ναι στο ερασιτεχνικο,αλλα το ψαχνουμε και λιγο πριν.Και οταν το αθηνοραμα δεν εχει ουτε μια κριτικη δε παμε σα χαζες να τα σκασουμε!Και δεν ειναι μονο τα λεφτα.Δεν πεφτεις και εξω με ενα δεκαρικο.Ειναι αυτες οι ψυχολογικες επιπτωσεις που αφηνει μετα,που νομιζω θα ακολουθουν για παντα εμενα και τους ''συνθεατες'' μου.)